مالک اشتر

على بن ابراهيم به سند كالصحيح از ابو بصير روايت نموده كه به حضرت صادق عليه السّلام عرض كردم: يابن رسول اللّه مرا بترسان كه دلم سنگين شده.

حضرت فرمود: مهيا شو براى زندگى دراز،

بدرستى كه جبرئيل آمد به نزد رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله و سلّم به حالت ترشروئى، حضرت سبب را سؤال نمود.

جبرئيل عرض كرد: امروز دمها آتش جهنم را كه مى‏ دميدند، واگذاشتند.

فرمود: دمهاى جهنم چيست.؟

جبرئيل گفت: حق تعالى امر فرمود كه هزار سال بر آتش جهنم دميدند تا سفيد شد.

پس هزار سال ديگر دميدند تا سرخ شد.

و هزار سال ديگر دميدند تا سياه شد.

و اكنون سياه و تاريك است.

و اگر قطره ه‏اى از ضريع [كه عرق اهل جهنم و چرك و ريم فرجهاى زناكاران كه در ديگهاى جهنم جوشيده و به عوض آب به اهل جهنم مى‏خورانند؛ در آبهاى دنيا بريزد، هر آينه جميع اهل دنيا از گندش بميرند.

و اگر يك حلقه از زنجير هفتاد ذرعى كه بر گردن اهل جهنم مى‏گذارند بر دنيا بگذارند، از حرارت آن تمام محترق شوند.

و اگر پيراهنى از پيراهنهاى اهل جهنم را در ميان آسمان و زمين بياويزند، اهل دنيا از بوى آن هلاك شوند.

چون جبرئيل اينها را بيان نمود، حضرت پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله و سلّم و جبرئيل هر دو گريستند.

پس حق تعالى ملكى را فرستاد كه پروردگار شما، شما را سلام مى‏رساند و مى‏فرمايد: شما را ايمن مى‏گردانم از آنكه گناهى بكنيد كه مستوجب عذاب من شويد.

بعد از آن هرگاه جبرئيل خدمت آن حضرت مى‏ آمد متبسم بود

. پس حضرت صادق عليه السّلام فرمود: در آن روز اهل آتش، عظمت جهنم و عذاب الهى را مى‏ دانند، و اهل بهشت عظمت بهشت و نعيم آن را مى‏ دانند.

و اهل جهنم هفتاد سال سعى كنند تا خود را بالاى جهنم رسانند، ملائكه گرزهاى آهن بر سر آنها مى‏زنند تا به قعر جهنم برمى‏گردند، اين سخن خداى عزّ و جل است كه: «هر هنگام كه مى‏ خواهند از شدّت غم و اندوه از آن خارج شوند، به آن برگردانده مى‏ شوند و به ايشان گفته مى‏ شود: عذاب آتش را بچشيد.سپس پوستهايشان را تغيير حاصل شده و به غير پوست اول تبديل مى‏شود[1].

[1] . تفسير اثنا عشري، ج‏2، ص: 667و668